จากปี 2552 มาจนถึง ปี 2556 กาลเวลานั้นผ่านไปเร็วมากจนเราตั้งตัวไม่ทัน....จากวันที่ลูกชายผมเกิด 4 มกราคม 2556 มีโอกาสได้อุ้มกอดลูกแค่ 14 วันหลังจากนั้นผมไม่ได้กอดอีกเลยคงจะเป็น กรรมที่ต้องพรากแม้ยังไม่ได้ตายจากกันเลย....ความคิดถึง ความผูกพัน ไม่ได้ตัดขาดกันออกไปง่ายๆเลย ด้านจิตใจตื่นนอนมาก็คิดถึงลูกตลอดเวลา.....ทุกลมหายใจแม้ตายก็ผูกพันกับลูกตลอดเวลา..ทำไมนอ ถึงต้องจากกัน ทำไมนอต้องห่างกัน ทำไมต้องพลัดพรากจาก กันไป แต่ยังก็ยังคิดถึงตลอดเวลา
ไม่รู้จะไปบรรยายให้ใครฟังได้ เลยมานั่งเขียนบทความระบายออกบ้างไม่งั้นคงเป็นบ้า เป็นประสาทแน่เลย ฝากถึงลูกผมรักหนูที่สุดในโลกเลยเพราะพ่อไม่มีญาติที่ดีกับพ่อ คงมีแต่ลูกเท่านั้น เป็นแก้วตาดวงใจ และอีกเมื่อไรจะได้มาโพสต์ อีกคงบอกไม่ได้ เพราะไม่มีเน็ต อาศัยบ้านเพื่อนที่มีเน็ตมาเขียน......จะดีหรือชั่ว พ่อก็รับ ตัวพ่อเองนะ ความรักกินไม่ได้ก็จริงแต่ความรัก ทำให้เราสดชื่นมีชีวิตในโลกใบนี้ได้ ขอให้ทุกท่านรักษาครอบครัวให้ดี อย่าให้แตกแยกกันนะครับ สงสารลูกเอาไว้
เขียนที่ อำเภอเสิงสาง ร้านเน็ตอาจารย์อัคร
1 มีนาคม 2556
พินิจ
ด.ช.พงษธร จวงอินทร์ ลูกผมเองครับ